.....ใช่ครับ นั้นคือคำถามที่ผมถามตัวเองตลอดมา ว่าเรามีค่าแค่ไหนสำหรับคนอื่น......
สวัสดีครับ ผมชื่อ นัท อายุ 18 ปีแล้ว เรียนอยู่โรงเรียนที่ตั้งอยู่ในกรุงเทพมหานคร อยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6
ผมเป็นแค่เด็กวัยรุ่นธรรมดาๆคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรดีมากมาย สมองก็ไม่ค่อยดี ความจำก็ไม่เอาอ่าว เป็นเด็กที่กำลัง
จะก้าวเข้าสู่รั้ววิทยาลัยที่ตัวเองใฝ่ฝันมาตั้งแต่หัวยังเกรียนขาวสามด้านอยู่เลย
ผมมีเพื่อนผู้ชายอยู่ไม่มากแต่ก็ไม่ได้น้อยอะไรนัก ส่วนเพื่อนผู้หญิง ผมนั้นแทบจะไม่มีเลยก็ว่าได้
หลายๆคนอาจจะถามว่า ทำไมถึงไม่หาเพื่อนผู้หญิงบ้าง ผมไม่รู้จะตอบยังไงดีครับ อาจจะเป็นเพราะ " นิสัย "
ของผมก็เป็นได้นะ ที่ทำให้ผู้หญิงหลายๆคนไม่ชอบขี้หน้าผมนะ
เรื่องนี้คงต้องเท้าความตอนผมอยู่มัธยมตอนต้นนู้นแหนะ ในช่วงนั้นผมเป็นเด็กที่รักสนุก ชอบเล่นกับเพื่อน
พูดจาหยอกล้อกัน และก็ใช้คำหยาบด่าพ่อล้อแม่ตามประสาเด็กวัยรุ่น คงไม่ผิดใช่มั้ยครับ ที่ผมจะพูดคำหยาบนะ
คนเราไม่อาจมีเพื่อนแค่เพศเดียวกันตลอดชีวิต สุดท้ายโชคชะตาจะพาเพศตรงข้ามมาเป็นเพื่อนกับเรา
ใช่ครับ ผมได้มีเพื่อนเป็นผู้หญิงแล้วครับ เธอคนนั้นหน้าตาสะสวย น่ารักใช้ได้เลยละครับ แต่ผมเป็นคนขี้อายนะครับ
ไม่ค่อยได้คุยหรอก ส่วนใหญ่เพื่อนจะคุยแทนมากกว่า เราก็ได้แค่ฟังไปแค่นั้นนะครับ
วันหนึ่งผมได้ลงสมัครเรียนพิเศษที่นึงไว้ และผมก็ได้ไปเรียน พอผมเข้าห้องเรียนไปนั่ง ผมก็ได้เจอครับ
เธอคนนั้น เพื่อนของผม เธอนั่งฟังที่ครูสอนอย่างตั้งใจ ถึงแม้ว่า ปลายผมของเธอมันจะพริ้วไปมา แต่มันก็ไม่ได้รบกวน
การเรียนของเธอได้เลยแม้แต่น้อย พอถึงช่วงพัก ผมก็เข้าไปทักเธอครับ(ตามมารยาทนะครับ) ช่วงเวลาเรียนพิเศษนี้
เราได้คุยกันบ่อยมากขึ้น เพราะไม่มีใครมารบกวนการคุยของเรา คุยจนผมรู้ว่า เธอเล่นเกมส์ออนไลน์เกมส์หนึ่ง
ผมก็ไม่พลาดครับ กลับบ้าน เปิดคอมและเข้าเว็บไซต์ของเกมส์นั้น แล้วโหลดมาไว้ในเครื่องของตัวเอง
พร้อมเล่นละครับ ผมเข้าไปเล่นเกมส์ และแอดเธอเป็นเพื่อน เราเล่นกันบ่อยมาก จนเราใช้ระบบแต่งงานในเกมส์
มาแต่งงานกัน ผมตื่นเต้นมากๆเลยครับตอนที่คลิกที่ตัวละครของเธอ และ คลิกคำว่า ขอแต่งงาน นะครับ
เราคุยกันมากขึ้น เราเล่นเกมส์ด้วยกันมากขึ้น ผลลัพธ์ที่ตามมาก็คือ หัวใจที่พองโตนะสิครับ แต่เป็นของผมนะครับ
ส่วนของเธอผมไม่อาจจะรู้ได้ จนกระทั่งวันที่หัวใจของผมมันอดกลั้นไม่ไหว ผมบอกรักเธอตอนเราเล่นเกมส์ด้วยกันครับ
" นี่ๆ เรามีอะไรจะบอกละ "
" อะไรหรอ "
" เราชอบแก นะ "
" ขอบใจนะ "
.... has offline
ผมรู้เลยครับ ว่าคำตอบของเธอคืออะไร ถึงเธอจะไม่พูดออกมาก็ตาม ผมนั่งจ้องจอคอมอยู่นาน แล้วตัดสินใจ
ปิดเกมส์นั้น และลบเกมส์ที่เป็นสถานที่แห่งความเจ็บปวดนั้นทิ้งไปสะ และสัญญากับตัวเองไว้ว่า จะไม่เล่นมันอีก
วันต่อมา ผมไปเรียนหนังสือ ผมเคยได้ยินมาว่า ถ้าคนเราถูกปฏิเสธความรัก ความสัมพันธุ์ของเราก็จะกลายเป็น
คนไม่รู้จักทันที ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อหรอกครับ แต่ในวันนี้ผมเจอกับตัวเองแล้ว เธอไม่มองผม เธอเดินห่างจากผม
นัยน์ตาของเธอคงไม่มีผมอยู่ในนั้นเลยมั้งครับ
ความรู้สึกของผมคงไม่ต้องบอกว่ารู้สึกอย่างไร แต่คงบอกได้แค่ว่า ในวันนั้นไม่มีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนหน้าของผมเลย
แม้แต่น้อย มีแต่ความนิ่งปนเศร้า ที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ออก
วันนั้นผมรู้สึกได้ถึง การถูกคนๆหนึ่งรังเกียจเป็นครั้งแรก.. มันช่างเจ็บปวดจริงๆเลยครับ
เคยคิดว่าตัวเองถูกคนทั้งโลกรังเกียจมั้ย....
สวัสดีครับ ผมชื่อ นัท อายุ 18 ปีแล้ว เรียนอยู่โรงเรียนที่ตั้งอยู่ในกรุงเทพมหานคร อยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6
ผมเป็นแค่เด็กวัยรุ่นธรรมดาๆคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรดีมากมาย สมองก็ไม่ค่อยดี ความจำก็ไม่เอาอ่าว เป็นเด็กที่กำลัง
จะก้าวเข้าสู่รั้ววิทยาลัยที่ตัวเองใฝ่ฝันมาตั้งแต่หัวยังเกรียนขาวสามด้านอยู่เลย
ผมมีเพื่อนผู้ชายอยู่ไม่มากแต่ก็ไม่ได้น้อยอะไรนัก ส่วนเพื่อนผู้หญิง ผมนั้นแทบจะไม่มีเลยก็ว่าได้
หลายๆคนอาจจะถามว่า ทำไมถึงไม่หาเพื่อนผู้หญิงบ้าง ผมไม่รู้จะตอบยังไงดีครับ อาจจะเป็นเพราะ " นิสัย "
ของผมก็เป็นได้นะ ที่ทำให้ผู้หญิงหลายๆคนไม่ชอบขี้หน้าผมนะ
เรื่องนี้คงต้องเท้าความตอนผมอยู่มัธยมตอนต้นนู้นแหนะ ในช่วงนั้นผมเป็นเด็กที่รักสนุก ชอบเล่นกับเพื่อน
พูดจาหยอกล้อกัน และก็ใช้คำหยาบด่าพ่อล้อแม่ตามประสาเด็กวัยรุ่น คงไม่ผิดใช่มั้ยครับ ที่ผมจะพูดคำหยาบนะ
คนเราไม่อาจมีเพื่อนแค่เพศเดียวกันตลอดชีวิต สุดท้ายโชคชะตาจะพาเพศตรงข้ามมาเป็นเพื่อนกับเรา
ใช่ครับ ผมได้มีเพื่อนเป็นผู้หญิงแล้วครับ เธอคนนั้นหน้าตาสะสวย น่ารักใช้ได้เลยละครับ แต่ผมเป็นคนขี้อายนะครับ
ไม่ค่อยได้คุยหรอก ส่วนใหญ่เพื่อนจะคุยแทนมากกว่า เราก็ได้แค่ฟังไปแค่นั้นนะครับ
วันหนึ่งผมได้ลงสมัครเรียนพิเศษที่นึงไว้ และผมก็ได้ไปเรียน พอผมเข้าห้องเรียนไปนั่ง ผมก็ได้เจอครับ
เธอคนนั้น เพื่อนของผม เธอนั่งฟังที่ครูสอนอย่างตั้งใจ ถึงแม้ว่า ปลายผมของเธอมันจะพริ้วไปมา แต่มันก็ไม่ได้รบกวน
การเรียนของเธอได้เลยแม้แต่น้อย พอถึงช่วงพัก ผมก็เข้าไปทักเธอครับ(ตามมารยาทนะครับ) ช่วงเวลาเรียนพิเศษนี้
เราได้คุยกันบ่อยมากขึ้น เพราะไม่มีใครมารบกวนการคุยของเรา คุยจนผมรู้ว่า เธอเล่นเกมส์ออนไลน์เกมส์หนึ่ง
ผมก็ไม่พลาดครับ กลับบ้าน เปิดคอมและเข้าเว็บไซต์ของเกมส์นั้น แล้วโหลดมาไว้ในเครื่องของตัวเอง
พร้อมเล่นละครับ ผมเข้าไปเล่นเกมส์ และแอดเธอเป็นเพื่อน เราเล่นกันบ่อยมาก จนเราใช้ระบบแต่งงานในเกมส์
มาแต่งงานกัน ผมตื่นเต้นมากๆเลยครับตอนที่คลิกที่ตัวละครของเธอ และ คลิกคำว่า ขอแต่งงาน นะครับ
เราคุยกันมากขึ้น เราเล่นเกมส์ด้วยกันมากขึ้น ผลลัพธ์ที่ตามมาก็คือ หัวใจที่พองโตนะสิครับ แต่เป็นของผมนะครับ
ส่วนของเธอผมไม่อาจจะรู้ได้ จนกระทั่งวันที่หัวใจของผมมันอดกลั้นไม่ไหว ผมบอกรักเธอตอนเราเล่นเกมส์ด้วยกันครับ
" นี่ๆ เรามีอะไรจะบอกละ "
" อะไรหรอ "
" เราชอบแก นะ "
" ขอบใจนะ "
.... has offline
ผมรู้เลยครับ ว่าคำตอบของเธอคืออะไร ถึงเธอจะไม่พูดออกมาก็ตาม ผมนั่งจ้องจอคอมอยู่นาน แล้วตัดสินใจ
ปิดเกมส์นั้น และลบเกมส์ที่เป็นสถานที่แห่งความเจ็บปวดนั้นทิ้งไปสะ และสัญญากับตัวเองไว้ว่า จะไม่เล่นมันอีก
วันต่อมา ผมไปเรียนหนังสือ ผมเคยได้ยินมาว่า ถ้าคนเราถูกปฏิเสธความรัก ความสัมพันธุ์ของเราก็จะกลายเป็น
คนไม่รู้จักทันที ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อหรอกครับ แต่ในวันนี้ผมเจอกับตัวเองแล้ว เธอไม่มองผม เธอเดินห่างจากผม
นัยน์ตาของเธอคงไม่มีผมอยู่ในนั้นเลยมั้งครับ
ความรู้สึกของผมคงไม่ต้องบอกว่ารู้สึกอย่างไร แต่คงบอกได้แค่ว่า ในวันนั้นไม่มีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนหน้าของผมเลย
แม้แต่น้อย มีแต่ความนิ่งปนเศร้า ที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ออก
วันนั้นผมรู้สึกได้ถึง การถูกคนๆหนึ่งรังเกียจเป็นครั้งแรก.. มันช่างเจ็บปวดจริงๆเลยครับ